بمب اقلیمی قرن منفجر شد!

به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از فرارو، توافقنامه پاریس در سال ۲۰۱۵ هدف گذاشت گرمایش جهانی را تا پایان قرن زیر ۱.۵ درجه سانتی‌گراد نگه دارد تا از فاجعه‌های اقلیمی جلوگیری شود. اما گزارش UNEP نشان می‌دهد که با ادامه سیاست‌های کنونی، این هدف دیگر قابل دسترسی نیست.

دانشمندان تأکید می‌کنند که حتی با اجرای تعهدات فعلی کشورها، میزان کاهش انتشار کربن تنها کسری کوچکی از نیاز واقعی را پوشش می‌دهد. نتیجه؟ افزایش دمای ۲ تا ۲.۵ درجه تا پایان قرن - سطحی که پیامدهای فاجعه‌بار اقلیمی را تضمین می‌کند.

پیامدهای اقتصادی: دوره پرهزینه آغاز شد

عبور از مرز ۱.۵ درجه صرفاً یک عدد علمی نیست؛ ورود به دوره جدیدی از ریسک‌های اقتصادی است که هر بخش از اقتصاد جهانی را تحت تأثیر قرار خواهد داد:

۱. انفجار هزینه‌های انرژی و زیرساخت

گرمایش بیشتر به معنای فشار مضاعف بر شبکه‌های برق (افزایش تقاضای سرمایش)، نیاز به بازسازی زیرساخت‌ها (جاده‌ها، پل‌ها، شبکه‌های آب) و سرمایه‌گذاری‌های کلان در انرژی‌های پاک است - در حالی که بسیاری از کشورها بودجه کافی ندارند.

۲. تشدید خسارات بلایای طبیعی

سیل‌های ویرانگر، خشکسالی‌های طولانی، طوفان‌های شدیدتر و آتش‌سوزی‌های گسترده‌تر دیگر “استثنا” نیستند - هنجار می‌شوند. هزینه جبران خسارات سالانه از میلیاردها به تریلیون‌ها دلار افزایش خواهد یافت و بودجه دولت‌ها را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد.

۳. اختلال در زنجیره تأمین جهانی

خشکسالی در مناطق کشاورزی کلیدی، سیل در بنادر اصلی، گرمای شدید در مراکز تولیدی - همه این‌ها اختلالات مکرر و طولانی در زنجیره تأمین ایجاد می‌کنند. شرکت‌های بین‌المللی مجبور می‌شوند هزینه‌های بیشتری برای تنوع‌بخشی منابع و ذخیره‌سازی اضطراری بپردازند.

۴. رشد ریسک‌های سرمایه‌گذاری

سرمایه‌گذاران دیگر نمی‌توانند ریسک اقلیمی را نادیده بگیرند. بیمه‌های گران‌تر، نرخ بهره بالاتر برای پروژه‌های پرریسک و خروج سرمایه از مناطق آسیب‌پذیر (مناطق ساحلی، کشورهای جزیره‌ای) به بخش عادی بازارهای مالی تبدیل می‌شود.

از «جلوگیری» به «سازگاری»: تغییر استراتژی اجباری

گزارش UNEP پیام روشنی دارد: دوران تلاش برای جلوگیری کامل از تغییرات اقلیمی پایان یافته است. اکنون اقتصادهای جهانی باید بر سازگاری (Adaptation) و مدیریت ریسک اقلیمی تمرکز کنند:

ساخت زیرساخت‌های مقاوم: بیمارستان‌ها، مدارس و راه‌های ارتباطی باید در برابر سیل، گرما و خشکسالی مقاوم‌سازی شوند.

تغییر الگوهای کشاورزی: انتخاب محصولات مقاوم به خشکسالی، سیستم‌های آبیاری هوشمند و تنوع منابع غذایی.

برنامه‌ریزی مالی برای بحران: دولت‌ها باید بودجه‌های اضطراری برای بلایای اقلیمی در نظر بگیرند.

انتقال جمعیت: در برخی مناطق (جزایر کوچک، سواحل کم‌ارتفاع)، انتقال جمعیت اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.

عبور از ۱.۵ درجه؛ آغاز دوره پرهزینه، نه پایان هشدارها

برخلاف تصور رایج، شکست در رسیدن به هدف ۱.۵ درجه به معنای پایان تلاش نیست. بلکه به معنای آغاز دوره‌ای سخت‌تر است که در آن:

هزینه‌های انطباق چندین برابر هزینه‌های پیشگیری خواهد بود.

نابرابری جهانی تشدید می‌شود: کشورهای فقیر بیشترین آسیب را می‌بینند.

ثبات سیاسی در مناطق آسیب‌پذیر به خطر می‌افتد (مهاجرت اقلیمی، جنگ بر سر آب).

دانشمندان هشدار می‌دهند: هر دهم درجه گرمایش بیشتر، هزینه‌های اقتصادی را تصاعدی افزایش می‌دهد. بنابراین محدود کردن گرمایش به نزدیک‌ترین سطح به ۱.۵ درجه همچنان حیاتی است - حتی اگر رسیدن دقیق به آن غیرممکن باشد.

نگاهی به چالش‌های پیش‌رو:

شکست هدف ۱.۵ درجه: سیاست‌های فعلی کافی نیست

مسیر فعلی: گرمایش ۲ تا ۲.۵ درجه تا پایان قرن

هزینه‌های اقتصادی: انرژی، زیرساخت، بلایا، زنجیره تأمین

استراتژی جدید: تمرکز بر سازگاری، نه فقط جلوگیری

واقعیت تلخ: هر دهم درجه بیشتر = میلیاردها دلار هزینه بیشتر

گزارش جدید برنامه محیط زیست ملل متحد (UNEP) خط قرمز نهایی را رد کرد: جهان دیگر هیچ شانسی برای محدود کردن گرمایش جهانی به ۱.۵ درجه سانتی‌گراد ندارد. سیاست‌های فعلی کاهش انتشار کربن بسیار کمتر از حد لازم عمل می‌کنند و کره زمین را به سمت گرمایشی بالاتر از ۲ درجه سوق می‌دهند - دمایی که اقتصاد جهانی را وارد دوره‌ای پرهزینه، پرریسک و بی‌سابقه خواهد کرد.

نکته کارشناسی: عبور از مرز ۱.۵ درجه نقطه پایان نیست، بلکه نقطه آغاز دوره‌ای پرهزینه‌تر و پرریسک‌تر است. اقتصاد جهانی وارد عصری شده که دیگر نمی‌تواند تغییرات اقلیمی را نادیده بگیرد - سازگاری دیگر انتخاب نیست، ضرورت است. هر روز تأخیر در اقدام جدی، هزینه‌های آینده را به شکل تصاعدی افزایش می‌دهد و شانس محدود کردن گرمایش به زیر ۲ درجه را کاهش می‌دهد.