سندروم قلب شکسته چیست؟ / علائم، خطرات و راهکارهای تازه درمان
پژوهشگران می‌گویند «رفتاردرمانی شناختی» یا ورزش منظم می‌تواند عملکرد قلب بیماران مبتلا به «سندروم قلب شکسته» را بهبود بخشد؛ بیماری نادری که بر اثر استرس شدید ایجاد می‌شود و علائمی شبیه حمله قلبی دارد.
به گزارش اقتصادآنلاین، «سندروم قلب شکسته» یا تاکوتسوبو کاردیومیوپاتی اختلالی نادر است که در پی فشارهای شدید روحی یا جسمی بروز می‌کند و با تغییر شکل ناگهانی و ضعف ماهیچه قلب همراه است. علائم این بیماری شباهت زیادی به حمله قلبی دارد و اغلب پس از تجربه رویدادهای سنگین عاطفی مانند از دست دادن عزیزان ظاهر می‌شود.
دو برابر بیشتر در معرض مرگ زودرس
مطالعات نشان داده است بیماران مبتلا به این سندروم دو برابر بیشتر از افراد عادی در معرض مرگ زودرس قرار دارند و بسیاری از آنان با مشکلاتی مانند خستگی شدید و کاهش طول عمر مواجه می‌شوند. تاکنون درمان قطعی برای این بیماری وجود نداشته است.
امید تازه با رفتاردرمانی شناختی و ورزش
با این حال، نتایج یک کارآزمایی بالینی تازه حاکی از آن است که یک برنامه ۱۲ هفته‌ای شامل «رفتاردرمانی شناختی» یا تمرینات ورزشی مانند شنا، دوچرخه‌سواری و ایروبیک می‌تواند به بهبود چشمگیر عملکرد قلب این بیماران کمک کند.
جزئیات این یافته‌ها در کنگره سالانه انجمن قلب اروپا در مادرید، بزرگ‌ترین نشست جهانی حوزه بیماری‌های قلب، ارائه شد.
دکتر دیوید گَمبِل، پژوهشگر دانشگاه آبردین که نتایج تحقیق را منتشر کرد، توضیح داد: «در سندروم تاکوتسوبو، قلب دچار آسیب شدیدی می‌شود که ممکن است هرگز به حالت طبیعی بازنگردد. شواهد نشان می‌دهد سلامت این بیماران در بلندمدت مشابه افرادی است که از حمله قلبی جان به در برده‌اند.»
اهمیت ارتباط مغز و قلب در بهبود بیماران
او تأکید کرد این پژوهش بار دیگر اهمیت «ارتباط مغز و قلب» را برجسته می‌کند و نشان می‌دهد درمان‌های کم هزینه‌ای مانند رفتاردرمانی شناختی یا ورزش می‌توانند مسیر بهبودی بیماران را تسهیل کنند.
جزئیات مطالعه روی ۷۶ بیمار
در این مطالعه ۷۶ بیمار شرکت کردند که ۹۱ درصد آنان زن بودند و میانگین سنی‌شان ۶۶ سال بود. بیماران به سه گروه تقسیم شدند: دریافت‌کنندگان رفتاردرمانی، گروهی که در برنامه ورزشی شرکت کردند و گروهی که تنها مراقبت‌های معمول قلبی دریافت نمودند
نتایج نشان داد میزان انرژی قابل استفاده قلب در دو گروه رفتاردرمانی و ورزشی به طور محسوسی افزایش یافت، در حالی که این تغییر در گروه مراقبت معمول دیده نشد. همچنین توانایی حرکتی بیماران بهبود پیدا کرد؛ به طوری که مسافت قابل پیمایش در شش دقیقه برای گروه رفتاردرمانی از ۴۰۲ متر به ۴۵۸ متر و برای گروه ورزش از ۴۵۷ متر به ۵۲۸ متر رسید. علاوه بر این، حداکثر مصرف اکسیژن بدن ــ به عنوان شاخصی برای سلامت قلب و عروق ــ در گروه رفتاردرمانی ۱۵ درصد و در گروه ورزشی ۱۸ درصد افزایش یافت.
به گفته کارشناسان، این یافته‌ها نشان می‌دهد چنین مداخلاتی می‌تواند علائم بیماری و خطر مرگ بیماران را در درازمدت کاهش دهد. دکتر سونیا بابو-نارایان، مدیر بنیاد قلب بریتانیا که بودجه این پژوهش را تأمین کرده است، اظهار داشت: «سندروم تاکوتسوبو ممکن است در لحظات حساس زندگی سراغ افراد بیاید و آسیب جدی وارد کند. شاید مفید بودن ورزش برای بیماران قلبی جای تعجب نداشته باشد، اما نکته مهم این تحقیق آن است که رفتاردرمانی شناختی هم به بهبود عملکرد قلب کمک می‌کند. البته برای درک اثرات بلندمدت این روش‌ها، به مطالعات بیشتری نیاز است.»
